AUGUST 27
 
နံနက္တုန္းက
ငါပင္လယ္ထဲ ကြန္ပစ္ခ်လိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ . . .
အေမွာင္ေခ်ာက္ထဲက
အထူးအဆန္း အသြင္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔
အဆန္းတၾကယ္ အလွအပေတြကို
စြဲ . . . . . တင္ . . . . . ခဲ့

တခ်ိဳ႕ က . . .
အၿပံဳးကေလးလို ေတာက္ေတာက္ပပ
တခ်ိဳ႕ က . . .
မ်က္ရည္စက္ကေလးလို ရႊန္းရႊန္းလဲ့လဲ့
တခ်ိဳ႕ က . . .
သတို႔သမီးပါးျပင္လို ရွက္ေသြးျဖာလို႔
ေနရဲ႕ ၀န္ထုပါနဲ႔ အတူ
(ငါ) အိမ္ျပန္လာတယ္။

(ငါ့) ခ်စ္သူဟာ
ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ထိုင္လို႔
ပ်င္းပ်င္းရိရိနဲ႔
ပန္းကေလးေတြ ေခ်မြလို႔ေနတယ္။
ၿပီးေတာ့ ရလာသမွ် သူ႔ေျခရင္းမွာ ထားလိုက္တယ္
သူက တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး
“ဘယ္လိုဟာေတြလဲကြယ္၊ ဒါေတြ ဘာလုပ္ရမွာလဲ”

ရွက္ရြန္႔စြာနဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ရင္း
စဥ္းစားမိတယ္။
ဒါေတြကို ငါတိုက္ခိုက္ၿပီး ယူလာတာ မဟုတ္ဘူး
ေစ်းက ၀ယ္လာတာ မဟုတ္ဘူး
ဒီလက္ေဆာင္ေတြဟာ သူ႔အတြက္ မသင့္ေတာ္ပါလား . . . .။

တညလံုးပါပဲ
တခုၿပီး တခု
လမ္းမေပၚ လႊင့္ပစ္ေနခဲ့တယ္။

နံနက္ခင္းမွာ
ခရီးသြားေတြ လာၾကတယ္
ငါ လႊင့္ပစ္ထားတာေတြ ေကာက္ယူၿပီး
အေ၀းက တိုင္းျပည္ေတြဆီ
သယ္ေဆာင္သြားၾကတယ္။


မင္းမင္း
၂၆-၀၉-Y2K
၀၀း၃၄

ကဗ်ာေလးေတြပါ။